Een kleiner hartje hadden ze in zo’n groot lijf niet kunnen steken. Sterk als een paard, koppig als een ezel, maar zo kwetsbaar als een pasgeboren vogeltje. Jonge, jonge, het is genoeg dat er toevallig een kleine eens lief naar hem lacht, of hij wordt helemaal week. En als hij week wordt is dat schonkige, hoekige lichaam nog minder in toom te houden dan anders: schokken van het lachen (om van binnen niet te wenen). Duizend woorden om alle hoeken en gaten te dichten. Veel te veel. Watervallen vol verhalen, en allemaal echt gebeurd! En overdrijven… en met spek schieten… en liegen… en plan trekken… En toch zo waarachtig zijn als geen ander: zoon.

De Standaard: “…Walschaerts raakt er een levensgevoel mee aan dat iedereen herkent, zoon of ouder. Moederziel alleen speelt hij, maar Zoon is compleet.” Wouter Hillaert 23/10/2009
Knack: “… Op de meest explosieve momenten grijpt Walschaerts naar zijn gitaar om de angst, de twijfel, het verdriet en de onrust van Zoon te verklanken en treft daarbij jong en oud recht in ’t hart.” Els Van Steenberghe 21/10/2009

www.rafwalschaerts.be