Deze voorstelling werd geannuleerd.

Wie een ticket kocht, kan contact opnemen via www.campo.nu

In de lijn van notallwhowanderarelost (2014) en Liedje voor gigi (2018) bouwt en bedient Benjamin Verdonck een ongewoon planetarium van plakband, touwtjes en karton.

Een nieuwe voorzet tot inventarisatie van de werkelijkheid in al haar complexiteit, van “een oneigentijds politiek maker” voor wie “het niet gaat om het proberen an sich maar de plicht om zich uit te spreken, zelfs wanneer we niet helemaal weten hoe”.

bijgestaan door Lucas Van Haesbroeck en het Toneelhuisdecoratelier.

een kijkkast
van heel de wereld
een grote toverdoos

een openingsdans
een mens een dier een ding
naast elkaar
een dier een ding
een ding een mens een dier
naast elkaar
een laatste wals

een kamer, nog een kamer
een tunnel, een doorkijk, een gat
een deur
natuurlijk ook een deur
luiken die opengaan en toe, kleuren die verglijden, vlakken
die verdwijnen
en touwtjes, altijd touwtjes

een vorm worden, een lijn, een punt, een kleur
verandering worden,
weifelen, afbreken, opnieuw beginnen
alles worden
we are the world we are the world we are the world

de voorstelling is een treurig lied
van de mens en de dingen rondomrond
al blijft de maan
(die ook meedoet)
er behoorlijk onverschillig onder
______

“Mensen hebben natuurlijk altijd veranderingen aangebracht in hun leefmilieu, maar dat woord sloeg enkel en alleen op hun omgeving, datgene wat hen letterlijk omgaf. Zij bleven de hoofdrolspelers, en op zijn best wijzigden ze het decor van hun drama’s marginaal.

Vandaag zijn het decor, de coulissen, het achtertoneel, het hele gebouw het toneel opgeklommen en betwisten ze de acteurs hun hoofdrol.”

Bruno Latour, Waar kunnen we landen? Politieke oriëntatie in het Nieuwe Klimaatregime, 2018
______