Wawa staat op haar dak.
Het flatgebouw waar ze woont
piekt 12 hoog boven alles uit.

Beneden raast de stad voorbij.
Maar hierboven is alles stil en zacht.
In haar serre op het dak,
haar kleine universum,
verandert alles van dag tot dag
naar haar eigen noden.

Wawa kan hier àlles zijn.
Meegroeien met de uren van de dag,
de tijd van het jaar en de wind in haar hoofd.
Vandaag een vogel met één lamme vleugel.
Morgen een vuurtoren die nooit buigt voor een storm.

Op een dag staat er een meisje op haar dak.
Zij springt binnen, raast voorbij,
Kijkt naar Wawa, rolt met haar ogen,
verdwijnt en keert weer terug.
Zij zoekt haar moeder
en zichzelf, want die is ze even kwijt.
‘Als ik niet weet wie ik ben, ben ik misschien wel niets!’ denkt ze.
En niets is niet te doen!

Wawa kijkt haar aan.
Met zachte ogen en stille stem denkt ze:
‘Zichzelf? Is dat één ding?
Ge kunt toch alles zijn!’
Ze sluit haar ogen.
Ze is een oude eik.
Met lange wortels
Tot in het vuur van de aarde.