In 2011 publiceerde slavist Johan de Boose zijn magistrale romanBloedgetuigen over de Tweede Wereldoorlog, collaboratie en verzet. De Boose, naast schrijver ook acteur, herschiep zijn epische 
werk tot een indringende theatermonoloog. Nadat de lezers al kennis konden maken met een jonge Rus in het Rode Leger, een ballerina in Leningrad en een Vlaamse jongen die vecht aan het Oostfront, wordt de theaterbezoeker nu geconfronteerd met de schrijver als speler en … met zichzelf als medeplichtige.
Wie beweert dat er in hedendaagse literatuur geen echte verhalenvertellers meer bestaan, weet zich door deze voorstelling elegant en eloquent tegengesproken. De Boose zet een veelzijdige voorstelling neer waarin hij optimaal gebruikmaakt van videobeelden, muziek en het betoverende Russisch dat hij spreekt en zelfs zingt. De confronterende slotzin van deze monoloog zal nog lang in uw oren nadaveren.
Drie personages staan op uit het puin van de oorlog: een Vlaamse soldaat die in Leningrad bij de SS is beland, een Russisch-Joodse soldaat die dienst neemt bij de door hem gehate Stalin, en een jonge ballerina, de meest verkrachte vrouw ter wereld. Het speelvlak is de geschiedenis, de twintigste eeuw, Europa. Het mooiste en het ergste waartoe de mens in staat is, wordt op dat speelvlak opgevoerd. Niets is vrijblijvend.
“U wordt verzocht uw schoenen in bewaring te geven bij de garderobe.
In ruil daarvoor krijgt u badslippers.”