In 2019 spelen Ludo Vandeau en zijn muzikanten 15 jaar samen. Ze stonden op kleine en grote podia: van de kleinste huiskamer of het honderdvijftigste schoolconcert hier te lande tot het concert in Moskou vorig jaar voor de Belgische feestdag en het concert in Firenze deze zomer ter gelegenheid van de Franse nationale feestdag op 14 juli. Daarom nu een feestconcert op 23 november.

Voor het concert in de Minard-schouwburg sprokkelen ze uit vroeger werk (cd Métropole en cd Marguérite) en zetten ze dit in nieuwe arrangementen. Muziek uit de cd’s Au Gré du Charme (2016) en Au Lendemain des Belles Choses (2017). En in het vooruitzicht van een nieuwe Franse cd Coeur Humain is er fijn nieuw werk. En als toetje mag het publiek meezingen met hun eigenzinnige covers van enkele groten van het chanson française. Om 21.30u drinken we een glas op hun muziek en concert.

Voor hen die het niet (meer) weten:
Ludo Vandeau verdiende zijn sporen als zanger in meerdere muziekgroepen. Hij was o.m. zanger bij de Gentse groep Ambrozijn, Olla Vogala, gastzanger bij Laïs en bij de Franse singersongwriter Gabriel Yacoub. Met zijn eigen groep Bodixel verkende hij het landschap van het Franse en Spaanstalig chanson.
Dan ging hij solo maar altijd geruggesteund met zijn compagnons de route sinds zo lang. In de traditie van het chanson, in de traditie van Vlamingen die zich uitdrukken in het Frans en in de traditie van de hedendaagse creatieve vernieuwing en stijlbreuken, brengt hij zijn eigen nouvelle chanson française.

DE STANDAARD over Ludo Vandeau

De staande ovatie die Ludo Vandeau vrijdag in de Minard ten deel viel, was niet alleen een beloning voor een mooi concert. Het publiek gaf ermee ook zijn steun aan een artiest die uit de tijd lijkt, maar die koppig zijn ding doet.

In verstilde momenten als ‘Rome’, ‘Femme’ en ‘Grand-mère’ klonk zijn melancholische bariton op zijn best. Vandeau bloeit open wanneer hij ruimte heeft en zijn verhalen kan vertellen. Dan laat hij die gitaar die als een pantser voor hem hangt, los en tekent hij zijn emoties met zijn handen in de lucht. Zo is hij echt een lid van de club met Jacques Brel, Georges Brassens en Georges Moustaki: tekstzangers die hij vereert. Maar hij is ook een kind van de folkrock van de jaren 70 en 80, en sommige chansons leenden zuurstof bij pop en Amerikaanse countryrock.

In alles bleef Vandeau volstrekt geloofwaardig. Begaafd maar onzeker, emotioneel maar ook met wat zelfspot, overtuigd maar onhandig. Er is niets bestudeerds aan hem.

Verrassend was zijn gevoel voor humor. Zoals chansonniers doen, leverde hij geregeld commentaar tussen zijn liedjes, en daarin viel de zwarte humor op. Die is ontwapenend, maar verraadt ook frustraties van een zanger die een vergeten pad kiest. Airplay krijgt hij nauwelijks met zijn muziek, en naar verluidt slaat zijn gevoel voor romantiek beter aan in zuiderse landen als Italië dan in het koudere Vlaanderen.

Met een innige versie van Moustaki’s ‘Temps de vivre’ sloot Ludo Vandeau overtuigend af. Een zanger met een groot hart.

****
(Peter Van Tyghem)

www.ludovandeau.be
www.facebook.com/ludovandeau
www.facebook.com/ludovandeau.bandpage