Johan Terryn verloor zijn vader midden in de eerste lockdown. Rouwen en verdriet delen werden sterk beperkt door de omstandigheden. Hij gebruikte dan maar zijn column op de radio om zijn rouwboodschap de wereld in te sturen. Vele luisteraars voelden zich geraakt en vertelden hem spontaan hun eigen verhaal over het gebrek aan nabijheid bij het afscheid.
Met twaalf van hen ging Johan in gesprek in de podcast ‘Het Uur Blauw’, tijdens een wandeling die begon in het pikkedonker en eindigde bij zonsopgang. Twaalf mensen kwamen zo op verhaal.
Het dertiende verhaal vertelt Johan op het podium: dat van zijn eigen rouwproces. Het is een unieke vertelling over wat het betekent om een geliefde te verliezen, over rouwen in bijzondere tijden, over afscheid zonder nabijheid. Van donker naar licht, zoals ook de zon zich op het uur blauw langzaam laat zien.
De podcast ‘Het Uur Blauw’ is te beluisteren via www.johanterryn.com/het-uur-blauw.
Je kan er ook een audiowandeling downloaden als je voor jezelf een uur blauw wil meemaken.
Dit verhaal verscheen ook als boek bij Lannoo.be
Tekst en spel: Johan Terryn
Regie: Randall Casaer
Muziek: Céline Ottenburgh
Productie: in samenwerking met De Studio, met de steun van de Stad Antwerpen
Inschrijven via de website of telefonisch via Gentinfo 09 210 10 10
Johan, Johan, Johan, wát een kado aan de mensen is uw voorstelling geworden! Ongelooflijk fier op u! De gemiste koffietafels goedmaken. Ge geeft oneindig veel meer zelfs dan dat. Dankuwel daarvoor!
(Saskia Liénard)
Wat een mooie voorstelling was dat, essentieel en universeel. En emotioneel, maar nergens sentimenteel. Topwerk. Grote dank. (Michiel Devlieger)
Deze voorstelling heeft mij blij gemaakt en diep geraakt. (Marleen Merckx)
Nog nooit heeft een voorstelling me zo diep geraakt. Met een lach en veel tranen. En vervolgens weer lachen. Ga dit zien. (Evi Hanssen)
Puur, echt, pakkend, beklijvend, grappig, stoer, teder, liefdevol, wijs, groot en groots… Mijn tranen vloeiden, geen tranen van verdriet maar van geluk om dit mooie blauwe uur mee te mogen maken. (Mieke Florus)
Foto credit: Karolina Maruszak