In 2005 werd in Genève het lichaam gevonden van een drieënvijftigejarige man. Hij lag al 28 maanden dood in zijn appartement. Niemand had hem gemist, niemand had naar hem gezocht, hoewel hij buren, familie en verwanten had, vanwege mondkanker in behandeling was bij een dokter en ingeschreven bij de sociale diensten van de stad. Nadat zijn brievenbus begon uit te puilen, werd de toekomende post terug naar de afzender verstuurd. De elektriciteitsmaatschappij sloot de stroom af. Uiteindelijk forceerde de politie de deur. Wat ze aantroffen: ongedierte, beenderen, tanden, haar.

Dit verhaal werd vastgelegd in de documentaire Chronique d’une mort oubliée (ARTE, 2013). De film toont het beeld van een zorgmaatschappij die het omgekeerde bewerkstelligt van dat waarvoor ze is ingericht: hoe efficiënter het systeem, des te radicaler de vergetelheid. Maar de docu is eveneens het relaas van een zelfgekozen dood van een zorgweigeraar. Geen suicide, geen euthanasie. Wel: de keuze om zich terug te trekken uit de samenleving en geduldig te wachten tot de dood komt. Een radicale daad.

Deze vormt het uitgangspunt van Kroniek, een voorstelling voor drie acteurs. Kroniek is het NTGent-debuut van de jonge Duitse regisseur Florian Fischer. Fischer studeerde filosofie, Engels en geschiedenis, alvorens zijn studie regie aan te vatten aan de Otto Falckenberg Schule in München. Fischer was regieassistent bij onder meer Stefan Pucher, Meg Stuart en Johan Simons. Zijn opgemerkt afstudeerproject Der Fall M – eine Psychiatriegeschichte (2014) over pedofilie toont zijn vermogen om maatschappelijke taboes genuanceerd te onderzoeken.