Ik heb haar te pletter gedacht. Kapot gedroomd. Maar nog steeds zit ze daar, klein en veilig, niet kapot te krijgen.

Een meisje.

Het is een meisje en ze zeggen dat ze op mij lijkt.

Ik lijk op mijn vader, niet op mijn moeder. Als ik heel goed kijk. In slecht licht. Dan zie ik dat. Dan zie ik mijn vader, diep in mijn gezicht.

Met de monoloog ‘Misschien Marieke’ stappen we in het hoofd en de wereld van een pas bevallen jonge vrouw die op het punt staat de allerbelangrijkste beslissing in haar leven te nemen.

Voor het project De Kleine Boodschap (TAZ#2015) schreef Lieve Blancquaert een verhaal over een moeder die haar kind afstaat. Geboeid door deze tekst, nodigde Dirk Pauwels haar uit om samen met actrice en theatermaakster Greet Jacobs een monoloog te creëren speciaal voor TAZ#2017.

Blancquaert ging hiervoor in gesprek met Oostendse moeders, die in kwetsbare omstandigheden leven. Op basis van deze verhalen schreven Jacobs en Blancquaert samen de tekst voor ‘Misschien Marieke’ en gingen ze op zoek naar een theatertaal die hen bindt.

Het resultaat is een beklijvende voorstelling over wat het betekent moeder te worden in een wereld die tegen jouw richting in lijkt te draaien.

‘Misschien Marieke’ is een nieuwe moeder en kind: met beide voeten in de volkse klei van de Gentse school, maar ook zo documentair gevoed dat alle clichés over armoede overspeeld worden voor diep begrip. […] Er zijn voor minder stukken uitgeroepen tot machtige tragedies. Deze verdient een speelreeks tot ver voorbij de verkiezingen. (Wouter Hillaert – De Standaard ****)

Organisatie: The Great Hornbill
Foto credit: lieveBlancquaert