Gewapend met een camera en een vragenlijst interviewden Evgenia Brendes, Brenda Corijn, Ellis Meeusen, Mieke De Groote en Suzanne Grotenhuis hun moeder of dochters. Over hoe ze terugblikken en vooruitkijken. Over wat ze van het leven hadden verwacht en wat er van hen werd verwacht. Daarna stelden de actrices diezelfde vragen aan elkaar.

In de ontroerende, grappige en persoonlijke voorstelling (v) herinneren de spelers zich hun leven en gaan het gesprek aan over de momenten die ze met zich meedragen: de mooie en gelukkige, maar ook de pijnlijke en ongemakkelijke.

Heb je ergens spijt van? 
Wat zou je in je leven anders hebben willen doen? 
Hoe zou je mij hebben opgevoed als ik een jongen was geweest?
interviewvragen uit (v)

Haakjes worden in het Nederlands officieel gebruikt voor een toevoeging, een verduidelijking of een verklaring, die in principe weggelaten kan worden. De uitdrukking ‘tussen haakjes’ geeft aan dat je iets gaat toevoegen dat maar in beperkte mate iets te maken heeft met wat je eerder zei. Het doet er niet echt toe, maar je vindt het toch de moeite waard het te vermelden. Een beetje extra informatie.

Het doet er niet toe of je een vrouw bent wanneer je vertelt over je eerste keer. Over wie je was toen je 17 was. Over welke verwachtingen je had toen je afstudeerde en wat er daarna gebeurde. Het doet er niet toe of je een vrouw bent, tenzij je een hoge positie bekleed in de politiek of in een bedrijf. Het doet er niet toe tot je al die verhalen naast elkaar legt. Al die herinneringen en gevoelens. Het doet er wel toe. Er blijkt een gemene deler te zijn. Iets dat terugkomt. Iets dat iedereen herkent. De (v) van vrijheid, veiligheid, verwachtingen, vergeten, verdringen, volwassen worden, verleden, vooruit kijken, vinden, voelen, verliezen, verzwijgen, vrouw zijn …

Met de steun van de Vlaamse overheid en de taxshelter van de Belgische Federale Overheid via Casa Kafka