In Woesten, een dorp in de Westhoek, groeit het vrolijke meisje Elisabeth op tot jonge vrouw. Mannen cirkelen rond haar. Ieder van hen heeft zo zijn eigen redenen. De dorpelingen kijken toe. Zij horen alles, zien nog meer en geven voortdurend commentaar. Elisabeth wordt zwanger van de jonge dokter Guillaume Duponselle. Ze trouwen. Enkele maanden later bevalt zij van een tweeling. Valentijn, een prachtige baby van bij de geboorte. En dan zijn broer, die zo mismaakt is dat het ernaar uit ziet dat hij snel zal overlijden. Guillaume vindt ‘het gedrocht’ niet eens een naam waard. Tegen alle verwachtingen in blijft Nameloos leven. Een mens haakt zich vast aan zijn verlangens. Tot de oorlog in de verte rommelt. En in de hoofden van de mensen. Dan vallen er doden. Altijd. Dat weet je zo.

Men grijpt geen tijd, tijd grijpt ons.

‘Tijd verglijdt. Je kan hem niet vatten. Klokken, kerktorens, pendules, zakhorloges. Ze kunnen niet verhinderen dat dagen en maanden en jaren, ontdaan van richting of doel, voorbij slieren zonder dat je ze kan omvatten. Men grijpt geen tijd, tijd grijpt ons.’ Woesten, de debuutroman van Kris Van Steenberge, was meteen bij verschijnen in 2013 een groot succes. Het verhaal lijkt op het eerste zicht een volkse vertelling, maar het is zoveel meer. De moed waarmee de verschillende hoofdfiguren proberen om het hoofd te bieden aan de vele beproevingen die ze op hun pad tegen komen is vaak heel ontroerend en zegt iets over de weerbaarheid van mensen tegenover het noodlot. Ignace Cornelissen was van bij de eerste lezing overtuigd dat hier ook een prachtig toneelstuk uit kon gepuurd worden. Najaar 2019 worden mooie dromen waar.